Marc, ik ga dood….
In het voorjaar krijg ik een verzoek om een uitvaart voor te regelen. Dat is op zich niet ongewoon en komt heel regelmatig voor. Dit keer is het iemand die ik ken. Een jonge jongen, net vader en gelukkig getrouwd met de liefde van zijn leven.
Hij vertelt mij dat na een lange, en heel intensieve, periode van ziekte en behandelingen het bericht is gekomen dat er geen mogelijkheden meer voor hem zijn en dat hij op relatief korte termijn zal komen te overlijden.
Het eerste wat in me op komt is het woord ‘bizar’. Je hebt zo lang je best gedaan om de ziekte de baas te worden, bent getrouwd en bent net pas een trotse vader en dan vertellen de dokteren je gewoon dat het ‘klaar’ is?
Ik herschik mezelf snel. Dit is een situatie waar ik, zelfs niemand, iets aan kan veranderen. Ik maak een afspraak voor de avond erna. Ik voel in het verhaal dat het niet te lang moet duren voor ik kom: het is toch, begrijpelijk, een beladen onderwerp.
De volgende avond stap ik in de auto en rijd naar het woonhuis een paar dorpen verderop. Niet in een pak met overhemd en stropdas, maar in een chino met een sweater en een jasje: nog even niet die officiële lading.
Ik krijg een cadeau: ondanks de spanning voor mijn komst (want we kennen elkaar van een babbeltje en een peukje op verjaardagen) wordt het al snel een heel open gesprek. Mijn keuze om het niet te beladen te maken lijkt goed te werken en na een inleidend praatje komen we samen tot de belangrijke punten. De uitvaartkist, daar wordt goed over nagedacht. Het wordt een stoere kist; strak model, eigentijdse kleur en handgrepen van touw. Muziek, ook op dat gebied worden doortastende keuzes gemaakt… in tijd van een kwartier hebben we het in kaart.
Na een gesprek van een kleine drie uren gaat zijn vrouw naar boven om hun pas geboren kindje te voeden en hebben wij even een momentje om open met elkaar te praten. Vragen als ‘Denk je dat het mooi is, daar waar ik naar toe ga?’ en ‘Kan ik mijn meisjes dan nog zien?’ passeren de revue. Ik probeer naar eigen inzicht en gevoel antwoord te geven maar dat is best lastig… ik ben immers nog nooit ‘dood’ geweest. Hoe dan ook: we nemen met een goed gevoel afscheid van elkaar en ik geef deze lieve mensen dan ook graag mee dat ze me altijd mogen benaderen met vragen en als ze de behoefte voelen om te praten.
Het blijft even stil op wat berichtjes op Facebook na… die kleine laatste details.
Op de dag van de euthanasie, ik wist wanneer het was, ben ik onrustig. Het voelt zo oneerlijk… zo jong en net papa… en nu alweer afscheid nemen van het leven. Het uur nadert: even douchen, nette kleren aan en verzorgingskoffer bij de hand. Om drie uur zou de dokter komen. Ik wip een beetje heen en weer en maak sociale praatjes… niet dat het met ook maar iets boeit.
Even voor half vijf telefoon: “Wil je komen? Het is klaar!” Ik stap in de auto en onderweg ben ik niet blij… Wat ga ik daar in ’s hemelsnaam aantreffen? Ik ontmoet de meest dappere weduwe ooit en ik kan het niet nalaten even een knuffel te geven. Buiten het boekje? Misschien… maar ik ben een gevoelsmens.
Samen verzorgen we het lichaam van haar grootste schat en, voor mij, van die gezellige gozer die ik ken van feestjes. Alles volgens zijn aanwijzingen, want daar was hij heel duidelijk in!
In de dagen erna werken we samen naar het perfecte laatste afscheid, geheel volgens zijn aanwijzingen. Het werkt fantastisch! Alles valt op zijn plaats! Er volgen rouwbezoeken in ons Uitvaarthuis waarbij ik zelf de begeleiding verzorg. We werken toe naar dat laatste moment van afscheid nemen, het moment waarop we zijn uitvaartmeubel zullen sluiten. En ook dat moment beleef ik als professional intens… wat een oprecht en intens verdriet!
De uitvaart was in één woord prachtig! Alles klopte en wat waren er veel mensen. Bijzonder om te zien dat deze bijzondere jongen door ‘zijn’ motorclub wordt begeleid naar zijn eindbestemming. Het raakt ze allemaal tot in het diepst van hun hart… en ik, ik mag daar getuige van zijn.
Na de momenten van afscheid van alle dierbaren mag ik met zijn, veel te jonge weduwe, deze markante persoonlijkheid naar de crematieruimte begeleiden en zijn we samen getuige van zijn laatste fysieke aardse momenten.
Na de uitvaart ontstaat er, geheel tegen mijn principes in, een waardevol contact als vrienden. En dat is tot op de dag van vandaag net zo. Sterker nog: zij heeft mij gevraagd deze column te schrijven en dat doe ik graag… ondanks dat ik het stiekem een beetje lastig vind. Na het overlijden hebben we veel contact gehad en zijn we samen zelfs meer dan eens op pad geweest naar het voor mij zo bijzondere Ameland. Nu vindt zij nieuw geluk en ik gun het haar zo…. maar we blijven verbonden. Vandaag, morgen en nog een hele tijd! Naar ‘mijn’ Ameland ga ik nog steeds. Nu met een bijzonder iemand die mijn leven is binnen gewandeld… en daar ben ik echt en oprecht trots op! Maar zij blijft toch in mijn inner circle; dit maak ik in mijn carrière niet veel vaker mee.
Marc Stift, december 2015